80 lat temu, w nocy z 17 na 18 stycznia 1945 r., wozy pancerne T-34, należące do 52. Gwardyjskiej Brygady Czołgów pod dowództwem ppłk Ludwika Kurista, przebijały się przez ośnieżone zagony tnąc ostre, zimowe powietrze. Ich celem był Piotrków.
Miasto zostało wyzwolone bez strat wśród żołnierzy Armii Czerwonej, wielka w tym zasługa była udziałem mieszkańców Bujen: Mieczysława Gruchały, Andrzeja Gawora, Władysław Żubera i Jan Adamskiego, którzy pomogli radzieckiemu dowódcy przeprowadzić jego ludzi na dogodne do ataku pozycje.
Mieszkańcy Piotrkowa, jak zresztą innych miast, obawiali się przybyszów o czerstwych twarzach pomni wojny polsko-bolszewickiej i napaści sowieckiej 17 września 1939 r., jednak lęk szybko ustąpił, gdy zrozumieli, że celem żołnierzy nie jest gwałcenie kobiet, grabienie i mordowanie, lecz szybkie przejście przez pas ziemi dzielącej ich od Berlina.
Jedyną pamiątką z tamtego czasu jest cmentarz radzieckich żołnierzy przy ulicy Rakowskiej od lat zapomniany i zaniedbany. W 2020 r. powstał tekst pt. „Groby wojenne są wielkimi krzewicielami pokoju, ale nie w Piotrkowie” – warto się z nim zapoznać.
Nauczyciele nie prowadzają tam uczniów, nie odbywają się żadne uroczystości, choćby tak skromne, jak ta udokumentowana na zdjęciu obok. Pamięć kruszy się jak czerstwy chleb, przeszłość rozmywa się pośród codziennych spraw, nadejdzie moment, że teren cmentarza zostanie zaorany, szczątki ludzi wywiezione na wysypisko, a miejsce zagospodaruje jakiś developer.
→ (mb)
18.01.2025
• collage: barma / Gazeta Trybunalska (defilada zwycięstwa na placu Tadeusza Kościuszki w Piotrkowie, tablica upamiętniające żołnierza radzieckiego poległego w wieku 25 lat pochodząca z cmentarza wojennego w Piotrkowie)
• więcej o wyzwoleniu Piotrkowa spod niemieckiej okupacji: > tutaj
to przedruk z Żołnierza Wolności?